Kino w kinie, film w filmie
Kino wyzwala w nas emocje, których nie jesteśmy w stanie poczuć w domu przed 32 calowym telewizorem. Reżyserzy często, całkiem przewrotnie zapraszają nas na film w filmie, lub kino w kinie, zacierając granicę między fikcją a rzeczywistością. Nasi ulubieni aktorzy podobnie jak my zasiadają w wygodnych fotelach, zajadając popcorn wyczekują seansu. Czasem w imię wolności wychodzą zza szklanego ekranu i postanawiają zakończyć swoją dotychczasową karierę. Poniżej przedstawiamy Wam subiektywny ranking filmów w których przedstawiono kino. Jakie jest i jaką rolę pełni? Zapraszamy do lektury.
1. „Ucieczka z kina Wolność”, reż. Wojciech Marczewski, Polska 1990
W kinie „Wolność” odbywa się projekcja filmu „Jutrzenka”. Wydarzenie przerywa niecodzienna sytuacja. Aktorzy występujący na szklanym ekranie ożywają. Zgromadzona publiczność zostaje wciągnięta w rozmowy, a przed kinem gromadzą się tłumy przypadkowych gapiów, służb, władz czy dziennikarzy. Każdy z nich pragnie chociaż na chwilę znaleźć się w środku tej skomplikowanej sytuacji. Kiedy sala kinowa pustoszeje znany cenzor okręgowy(Janusz Gajos) postanawia przyłączyć się do zbuntowanych artystów. Ci jednak nie zapominają mu wyciętych zdań, porzuconych ujęć czy skreślonych aktorów.
Kino w filmie Marczewskiego, staję się miejscem buntu, gdzie rzeczywistość miesza się z fikcją. Aktorzy walczący z cenzurą, sprzeciwiają się dotychczasowemu scenariuszowi, pragną umierać godnie w myśl starożytnej tragedii greckiej, a nie w dotychczasowy bezmyślny nic nie znaczący sposób. Film to opowieść o zniewolonym przez dyktatorskie mechanizmy władzy człowieku, który walczy w imię zaprzestania jakiejkolwiek formy cenzury.
2. „Purpurowa róża Kairu”, reż. Woody Allen, USA 1985.
Film opowiada historię kelnerki z New Jersey. Miejscowe kino staje się dla niej kryjówką, ucieczką od przytłaczającego świata. Kiedy traci pracę, postanawia po raz kolejny wybrać się do kina. Tam w niezwykły sposób poznaje pełnego wigoru archeologa Toma Baxtera. Podczas seansu bohater filmowy przerywa dialog, opuszcza ekran i podąża w kierunku nieśmiałej Cecylii.
Kino po raz kolejny zostało ukazane jako ucieczka od realnego świata. Woody Allen znany jako twórca intelektualnej komedii, łamię konwencje przeplatając realność z fikcją. Magia kina zadziała i tym razem, stając się tłem dla opowieści o miłości, życiu i iluzji. Nominowany do Oscara za oryginalny scenariusz film „Purpurowa róża Kairu” , jak żaden inny oddaje szacunek dla X muzy.
3. „Ed Wood”, reż. Tim Burton, USA 1994
Historia ekscentrycznego reżysera lat pięćdziesiątych. Ed Wood był człowiekiem o wielkich ambicjach, jednak nie potrafił kręcić filmów. Przełomowym momentem stała się dla niego znajomość z Bela Lugosi, uzależnionym od narkotyków aktorem, znanym głównie z roli „Drakula”. Udało mu się namówić staruszka do współpracy, owocem której stało się kilka filmów. Po śmierci Lugosi, reżyser zrobił jeszcze kilka tandetnych filmów, po czym popadł w alkoholizm i zmarł w wieku 54 lat. Jego film „Plan 9 z kosmosu” został uznany za najgorszy film wszechczasów i przyniósł mu rzeszę fanów na całym świecie.
Kino w filmie „Ed Wood” staje się miejscem dobrego humoru, to tutaj ludzie pojawiają się, by zaczerpnąć groteskowej rozrywki. Dzięki biografii najgorszego reżysera wszech czasów, sala kinowa wybuchała śmiechem przez niezliczone błędy inscenizacyjne, koszmarne dialogi i jeszcze gorszych aktorów.
4. „Angustia”, reż. Bigas Luna, Hiszpania 1987
Horror oparty na zasadzie filmu w filmie. Publiczność zgromadzona na sali kinowej ogląda horror „The Mommy”. John z zawodu optyk, traci pracę. Zdesperowana matka mężczyzny poddaje go hipnozie, aby ten zamordował Caroline, dziewczynę która przyczyniła się do jego zwolnienia . Gdy na ekranie dokonywane są zbrodnie jeden z oglądających film widzów okazuje się psychopatą. Pobudzony fabułą, zaczyna mordować zgromadzonych w sali ludzi.
Tym razem kino staje się miejscem strachu. Film w 1988 r. był nominowany do nagrody Goya za efekty specjalne i reżyserię. Po takim seansie każdy z Was zastanowi się dwa razy nim po raz kolejny uda się dreszczowiec w kinie.
5. „Hitchcock”, reż. Sacha Gervasi, USA 2012.
Kawałek biografii słynnego reżysera dreszczowców Alfreda Hitchcocka. Film opowiada historię powstania znakomitego dzieła „Psychoza”. Po zrealizowaniu poprzednich obrazów Hitchcock może przepierać w ofertach, wybór pada jednak na mało popularny książkowy thriller. Gdy hollywoodzkie studia odrzucają projekt, reżyser postanawia zrealizować film za własne pieniądze. Tłem opowieści staje małżeństwo Alfreda Hitchcocka.
Kino występuje tutaj w końcowych scenach, kiedy reżyser jawi nam się w projektowym pomieszczeniu . Twórca podgląda z niego własne dzieło, przyglądając reakcji zgromadzonej publiczności, następnie podgląda ich przez uchylone drzwi wyczekując kulminacyjnej sceny.
6. „Cinema Paradiso”, reż. Giuseppe Tornatore, Francja/Włochy 1988
Jedyną rozrywką w małym sycylijskim miasteczku jest kino „Paradiso”. Z dnia na dzień przyciąga ono coraz większe rzesze fanów. Pośród nich jest młody Toto, zafascynowany filmem pragnie pomagać Alfredo, który jest kinooperatorem . Zmieniają się czasy, a wraz z nim kino. Toto dorasta i zaczyna kręcić własne filmy.
Kino wzrusza, bawi, mówi o sprawach ważkich i poważnych. Dla lokalnych mieszkańców jest oknem na świat. Staje się miejscem, gdzie kolejne pokolenia poddają się filmowej uczcie. Dla głównego bohatera to miejsce jest inspiracją do własnego tworzenia. Giuseppe Tornatore zawarł w swym filmie podstawowe zadania tej sztuki.
7. „Bękarty wojny”, reż. Quentin Tarantino, Eli Roth, Niemcy/USA 2009
Trwa II wojna światowa, Shosanna Dreyfus (Mélanie Laurent) jest świadkiem morderstwa swojej rodziny. Przyrzeka zemstę na nazistach, którzy tego dokonali, dlatego kiedy pojawia się okazja dokładnie planuje zamach. W innej części Europy egzekucji hitlerowców dokonuje porucznik Aldo Raine (Brad Pitt) wraz ze swoim specjalnym zespołem złożonym z samych Żydów.
Kino staje się miejscem ostatecznej rozgrywki Żydów z Nazistami. Zgromadzeni w nim wyznawcy Hitlera nie przeczuwają, że za moment zostaną spaleni. A w historii światowego filmu jest to najbardziej widowiskowe spalenie kina.
8. „Hugo i jego wynalazek”, reż. Martin Scorsese, USA 2011
Hugo jest sierotą, mieszka na paryskim dworcu. Kiedy odnajduje zagadkową wiadomość pozostawioną przez nieżyjącego ojca zaczyna podążać za kolejnymi tropami. Powoli przed nim i jego koleżanką wyłania się wspaniała historia, przywracająca postać Georgesa Mélièsa, który tchnął życie w kino.
Kino ukazane oczami dziecka, na nowo odkrywa przed nami całą magiczną moc, którą posiada w sobie X Muza. Zdolność kreowania i tworzenia nowej rzeczywistości. To ukłon w stronę sztuki filmowej i sięgnięcie do jej ojców. W momencie tak zaawansowanej techniki, Martin Scorsese stara się nam przypomnieć o sensie tworzenia kolejnych dzieł filmowych.
9. „Ostatni seans filmowy”, reż. Peter Bogdanovich, USA 1971
Akcja filmu rozgrywa się między II wojną światową, a konfliktem koreańskim. Życie nastoletnich mieszkańców małej społeczności w Teksasie upływa na różnorakich rozrywkach - kino, imprezy i kobiety. Mimo, że pochłania ich zabawa, to niedługo będą musieli dorosnąć. W mieścinie, która kiedyś tętniła życiem, nie ma już przyszłości dla młodych ludzi.
Kino staje się tu symbolem przemijania; widzimy jego momenty chwały, by na końcu razem z bohaterami przeżyć w nim ostatni seans. Ta metafora jest bliska bohaterom, ponieważ, gdy pokaz dobiegnie końca, oni będą musieli dorosnąć i zmierzyć się z rzeczywistością, która nie jest już beztroska.
10. „Deszczowa piosenka", reż. Stanley Donen,Gene Kelly, USA 1952
Jeden z najbardziej znanych i lubianych musicali na świecie, który odkrywa nam kulisy amerykańskich gwiazd i przemysłu filmowego lat 20 XX wieku. Era kina dźwiękowego zbliża się wielkimi krokami. Dla wielu aktorów kina niemego oznacza to koniec kariery. Początkowe próby filmów dźwiękowych kończą się fiaskiem i spotykają się z krytyką publiczności.
Kino w kinie w najczystszej postaci. W „Deszczowej piosence” staje się przestrzenią dla krytyki filmowej. Ukazuje zmagania twórców z możliwością jaką daje im nowa technika. Swoje kolejne obrazy konfrontują z publicznością zgromadzoną w sali kinowej.
Autorki: Ania&Ania
0 komentarze:
Prześlij komentarz